Yetişmiş ara eleman ihtiyacı, usta ihtiyacı, operatör ihtiyacı… 10 OSB’ye, yüzlerce yerli yabancı firmaya, KOBİ’ye ev sahipliği yapan Gebze’de sanayici ‘eli tornavida tutan’ adam arıyor. Abdurrahman Aslantaş bir yandan ihtiyacın giderilmesi için yapılması gerekenleri sıralarken, sol eliyle üniversite mezunlarının cv’lerinin masanın üstünde giderek kalınlaşarak biriktiğini gösteriyor.
Sanayinin eleman ihtiyacı var, üniversitelilerin işsizliği kabarıyor. En önemli sorun bu.
Türkiye’de 208 üniversite, 8 milyona yakın da öğrencisi var. 31 milyon çalışan toplam 85.3 milyonluk nüfusa bakıyor.
Genç işsiz sayısı da, üniversite mezunu işsiz sayısı da artıyor. Üstelik arkadan daha büyük bir dalga geliyor.
Eğitimin verdiği ile sanayinin ve diğer sektörlerin beklentileri arasındaki makas açılıyor. Peki sorunu kim, nasıl çözecek?
Başkan Hisarcıklıoğlu’nun açıklamasına göre; TOBB bugüne kadar 153 eğitim tesisini faaliyete geçirdi. Daha sonra Milli Eğitim Bakanlığı ile işbirliğine giderek 154 ilçede 154 okul yapımı için harekete geçti. İşbirliği kapsamında 81 ildeki 121 Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesi, gençler için umut ve uzmanlık kapısı haline getirildi.
Mesleki eğitim merkezlerindeki öğrenci sayısı 1 milyonu aştı. Belediyeler, OSB’ler, kalkınma ajansları ve bazı şirketler de bu ihtiyacın giderilmesi için proje üretiyorlar.
Ancak özellikle aileler çocuklarının ‘ara eleman’ olmasını pek tercih etmiyor.
Geçtiğimiz hafta, bugün 76 yaşında olan ilk kuşak bir sanayici ile tanıştım. Ofisinde “Babam Bilecik Osmaneli’de maliye veznedarıydı” diyerek başladı anlatmaya.
Uzun uzun küçük yaşta kaybettiği babasını anlattı. Kalem kağıt alıp yaşasaydı kaç yaşında olacağını hesapladı. Babasının geceleri evlerinde gaz lambasında TMO üretimi kağıtların üstünde saatlerce sabit kalemle hesaplar yaptığını anlattı.
TMO kağıtlarını gösterip “Sakın bu kağıtların üzerine yazma, devlet kağıdıdır.” dediğini. Haylazlıklarından söz etti.
İlk okulda söylediği yalan ortaya çıkınca, masasının üzerine kapanarak üzülen babasının, arada bir kafasını kaldırıp; “Demek bana yalan söyledin” diyerek tekrar tekrar masaya kapandığını anlattı. O günkü kadar üzgün ve pişmandı.
Sonra annesini anlattı. Daha sonra onların anne ve babalarını, hasta halasını, soy ağacını. İlk okulunu, öğretmenini, arkadaşlarını, o günlerdeki başarı ya da başarısızlıklarını anlattı. Aile terbiyesini, dürüstlüğün mayasını anlattı.
Eğitim hayatını, yarım kalan üniversite yıllarını… Müthiş bir bellek gücü ile Bilecik Osmaneli’nin o yıllarını, bazı akrabalarını, yaşamındaki önemli olayları, hem de sektirmeden ayıyla, yılıyla.
Gebze’nin tepelerinde, Pelitli’de, yeni bir fabrikanın yeni yapılmış bir ofisinde yaşamını masaya yatıran 76 yaşındaki bir işadamı. Bugün rahmetli olmuş yine Pelitli’de yatan ortağı ile birlikte kurdukları iş yerinde anlatıyordu. Bugün 7 fabrika, 700’den fazla çalışan, Ar-Ge’si, 100’den fazla ülkeye ihracatı, tarımda yapısal dönüşümü sağlayabilecek ‘Uzman Çiftçi’ projesi ile büyük bir organizasyonun Onursal Başkan Yardımcısı: İ. Ethem Serdaroğlu. Ne günümüzün işadamı tipolojisine uyuyordu, ne daha çok para kazanmak için kural tanımadan hızla akan zamanın bir aktörü olma çabasına. Bir başka özelliğini de anlatarak beni iyice şaşırttı: “Levent Bey, ben sürekli okudum. Artık gözlerim yoruldu, belleğim zayıfladı. Roman okuyamıyorum.” dedi. Ama ‘gazete’ okumaya devam ediyordu.
Başladı; kaç yaşından itibaren gazete okuduğunu anlatmaya. Refi Cevad Ulunay’dan başlayarak bugüne kadar Nezih Demirkent dahil başyazarlardan söz etti.
Geçmişte okuyup da bugün takip etmediklerini nedenleriyle sıraladı. Gazeteniz ‘Dünya’yı neden okumaya başladığını da anlattı, nasıl yararlandığını, halen kimi haberleri keserek şirketteki ilgililerle paylaştığını da…
Tekrar görüşmek üzere sözleştik. Kendisine sormadım ama bence başarmıştı. Üstelik O, bugün çocuklarımızı meslek sahibi yapmak için tercih etmediğimiz ara eleman olarak hayata başlamış, bir ‘sanat okulu’ mezunuydu.
DÜNYA
